Een roadtrip door het Zuid-Afrikaanse binnenland van vandaag, gezien door de verdwaasde blik van twee mensen die op God vertrouwen en bang zijn voor de Duivel.De getuigenis is een reisverslag, afwisselend verteld door het echtpaar Gerbrand en Retha. Jaren geleden is het hun gelukt hun verleden van zonde en schaamte in Pretoria achter zich te laten en een nieuwe start te maken in een godsdienstige gemeenschap op het platteland. En nu doet zich opnieuw een mooie kans voor: in een appje van een oude vriend wordt Gerbrand uitgenodigd om deel te nemen aan een christelijk seminar in het Zuid-Afrikaanse binnenland. Onderweg zullen ze familie en vrienden kunnen ontmoeten die ze al lang niet meer hebben gezien. Ze hebben geen geschikte auto, zelfs geen geld voor benzine, en wat betekenen al die visioenen van hun zoon Ruan? Maar ze moeten zich niet druk maken, Vader zal voor alles zorgen en alle demonen wegjagen. Zoals altijd. Of niet? Een roadtrip door het Zuid-Afrikaanse binnenland van vandaag, gezien door de verdwaasde blik van twee mensen die op God vertrouwen en bang zijn voor de Duivel.

Hibiya-park is een oase van rust in het midden van Tokio. Ook de plek waar onverwachte en eigenzinnige taferelen uit het dagelijkse leven zich afspelen.Hibiya-park is een oase van rust in het midden van Tokio. Daar komen dagelijks de medewerkers uit de omringende gebouwen om pauze te nemen. Een van hen – een jongeman, de hoofdpersoon en verteller van dit verhaal – heeft vandaag in dit park dezelfde vrouw gezien met wie hij eerder in de metro een paar woorden heeft gewisseld, toen de trein onverwachts stilviel. Vanaf dat moment komt hij haar vaak tegen en samen observeren ze de andere bezoekers van het park. Hij wordt getroffen door de rake opmerkingen die de vrouw maakt over hen, maar ook over hemzelf. In het ritme van deze ontmoetingen treden we in de voetsporen van de verteller en volgen we zijn niet bepaald conventionele leven. Shuichi Yoshida ontving voor 'Park Life' de Akutagawaprijs, de meest prestigieuze literaire prijs van Japan. Shuichi Yoshida (Nagasaki, Japan, 1968) studeerde bedrijfskunde aan de Hosei-universiteit in Tokio en heeft een uitgebreid literair oeuvre op zijn naam. Sommige van zijn boeken zijn verfilmd. Shuichi Yoshida’s werk is meermalen bekroond, hij won onder andere de Yamamoto Shugoroprijs, de Shiba Ryotaroprijs, de Osaragi Jiroprijs en de Manaichi Cultuurprijs. In 2002 ontving hij voor Park Life de Akutagawaprijs. Zijn boeken zijn vertaald in het Engels, Frans, Italiaans, Chinees en Thai. 'Park Life' is het eerste boek van zijn hand dat in het Nederlands verschijnt.

Het graf van de wever is niet alleen een van de beste, het is ook een van de meest geliefde stukken fictie in de Ierse literatuur.Op de oeroude begraafplaats Cloon na Morav – de Dodenakker – mag niet iedereen worden begraven. In het kleine Ierse dorp is dit privilege alleen aan de oudere families en clans vergund. En daarvan zal binnenkort niemand meer in leven zijn. Mortimer Hehir, de wever die pas gestorven is, hoort tot een van die clans. Maar het graf van zijn clan is niet zomaar te vinden. Cloon na Morav is een doolhof van door donkergroene korstmossen bedekte, afgebroken zerken. Hier bestaat geen pad, geen plattegrond of register en geen enkel grafschrift is compleet. Zijn weduwe weet niet waar ze haar man moet begraven. Alleen twee bejaarde mannen, Meehaul Lynskey de spijkerslager en Cahir Bowes de steenbikker, kunnen die plek misschien vinden. In hun gezelschap en samen met twee jonge grafdelvers gaat de weduwe van de wever de begraafplaats op. Maar de zoektocht blijkt niet eenvoudig. Met elke mislukte poging raken de twee oude mannen verder verstrikt in gebakkelei over wie de geschiedenis van Cloon na Morav – en dus van zijn bewoners – het beste kent. Het graf van de wever is een poëtisch en tragikomisch verhaal dat in zwarte humor niet onderdoet voor het werk van Samuel Beckett en Flann O’Brien. Seumas O’Kelly (Loughrea, County Galway, ca. 1880 - Dublin, 1918) was een zeer productieve schrijver en journalist. Hij was klasgenoot van James Joyce op het University College van Dublin en heeft diverse toneelstukken, twee romans en vier verhalenbundels op zijn naam staan. Seumas O’Kelly stierf op achtendertigjarige leeftijd aan een hersenbloeding na een inval van een groep Britse soldaten op de redactie van Nationality, de krant van Sinn Féin, waarvan hij hoofdredacteur was. Zijn meesterwerk, Het graf van de wever (The Weaver’s Grave), postuum gepubliceerd in 1919, komt in de meeste bloemlezingen van de Ierse literatuur voor en is het eerste boek van zijn hand dat in het Nederlands wordt vertaald.

Een treurig, maar uiteindelijk toch optimistisch verhaal over een zoon die geobsedeerde is door zijn dominante moeder en de vroege dood van zijn vader. Hypnotiserend en licht absurdistisch.Peter Venn woont in zijn eentje in het appartement onder dat van zijn moeder. Hij werkt thuis aan de keukentafel als vertaler en maakt elke avond een vaste wandeling in de buurt van het kerkhof. Hij heeft een rijk innerlijk leven, maar verder gebeurt er bijna niets. Volgens zijn moeder stierf Peters vader toen hij klein was. Hij heeft er geen herinneringen aan, alleen een groot gevoel van gemis en wrok, omdat zijn moeder hem verbood in de slaapkamer te komen waar zijn zieke vader lag. Vanbinnen verlangt Peter uit zijn isolement te breken, zich los te rukken van zijn dominante moeder en meer te weten te komen over zijn vader. Zijn pogingen in deze richting nemen geleidelijk de vreemdste vormen aan, maar toch zijn er kleine flikkeringen van hoop en vinden er veranderingen plaats. Die vrijdag eet Peter zoals gewoonlijk bij zijn moeder, zoals hij al jarenlang met tegenzin doet. Hij weet welke vragen hij moet stellen, alleen moet hij het durven doen. Kjersti Annesdatter Skomsvold heeft een prachtige roman geschreven over eenzaamheid, hardnekkig doodsbesef en de bevrijdende kracht van de liefde. Een verhaal dat van humoristische ernst en bijzondere talige vindingrijkheid getuigt.

Magrieta Prinsloo, Zuid-Afrikaans zoöloog, maakt een crisis door. Ze bezoekt een psychiater, maar onder invloed van het verkeerde medicijn scheldt ze haar vakgroepshoofd uit, keert ze zich af van vrienden en collega’s en maakt zo abrupt een einde aan haar briljante academische carrière. Uiteindelijk aanvaardt ze een positie bij het Bureau voor Voortgezet Onderwijs, waar de raadselachtige Markus Potsdam haar baas wordt. In haar nieuwe baan moet ze door het land reizen voor besprekingen met zakenrelaties en zal ze dingen tegenkomen die haar op een heel ander spoor zetten. Als Markus Potsdam op een ochtend verdwijnt, wordt haar leven nog ingewikkelder. ROERIGE TIJDEN biedt een verrassende kijk op moderne angsten in een tijd van wereldwijde crises toegespitst op de actuele toestand in Zuid-Afrika: de milieuproblematiek, ongelijkheid, neoliberalisme en kunstmatige intelligentie. In deze roman bewijst Winterbach haar opmerkelijke talent als romancier met een geheel eigen, bijtende humor en een buitengewoon oog voor de menselijke geest. Ingrid Winterbach (Johannesburg, 1948) is naast beeldend kunstenaar een van de meest bekroonde Zuid-Afrikaanse schrijvers. Ze was jarenlang als docent beeldende kunst en Afrikaanse en Nederlandse letterkunde werkzaam aan de universiteiten van Stellenbosch, Durban-Westville en Natal. Sinds 2002 richt Winterbach zich voltijds op haar werk als kunstenaar en schrijver. ROERIGE TIJDEN is Winterbachs derde roman in Nederlandse vertaling. Inmiddels is een aantal van haar romans ook in het Engels en Frans vertaald. Voor ROERIGE TIJDEN kreeg ze in 2018 de Groot Afrikaanse Romanwedstrydprys toegekend.

Een moeder doodt haar tweeling. De hoofdpersoon van dit relaas staat op het punt te bevallen, wanneer ze zich realiseert dat ze die vrouw kent. Deze ontdekking obsedeert haar. Ze vraagt meteen verlof, niet om haar kind te baren en te verzorgen, maar om te schrijven. Ze is schrijfster en wil vooral de waarheid achter deze misdaad ontdekken. ​ Maar moeders horen geen boeken te schrijven, geen kunst te scheppen. Moeders scheppen wezens van vlees en bloed. Moeten hun kinderen dan niet voorgaan? Is moederschap een gevangenis? Hoe kan een vrouw überhaupt haar kinderen doden? ​ Aan de hand van auteurs als Sylvia Plath of Doris Lessing verkent Katixa Agirre de relatie tussen moederschap en schrijverschap. 'Moeders zullen nooit' is een verontrustende en originele roman, die deels is opgebouwd als een journalistiek verhaal en deels als een juridische thriller. Ook een boek dat taboes doorbreekt. KATIXA AGIRRE (Vitoria-Gasteiz, Baskenland, 1981) is auteur, journalist en hoofddocent audiovisuele communicatie. Van haar hand verschenen onder andere de verhalenbundels 'Sua falta zaigu' (We hebben geen vuur, 2007) en 'Habitat' (2009) en de roman 'Itxaron atertu arte' (Wacht tot het opklaart, 2015), die werd bekroond met de prestigieuze 111 Akademiaprijs. 'Moeders zullen nooit' ('Amek ez dute', 2018) is haar nieuwste roman. Behalve in het Nederlands zijn haar boeken ook vertaald in het Spaans, Engels, Frans, Catalaans, Turks, Duits, Deens, en Bulgaars.

Als een Tsjechische ingenieur in 1939 in Parijs arriveert, kan hij niet vermoeden dat hij drie jaar later zal moeten onderduiken in de donkere kelder van een Franse arts. In een brief aan zijn ‘Lieve Hana’ biecht hij alles op: de illusie van een dwaze liefdesaffaire waarvoor hij naar Parijs reisde, de druk die hij ondervond om zijn militaire uitvinding in handen van de Duitse autoriteiten te geven en het daaropvolgende arrestatiebevel. Hij worstelt met zijn schuldgevoel na zijn familie te hebben achtergelaten en met de aanvaarding van zijn lot: de tragische keuzen waardoor hij elke hoop om ooit naar huis terug te keren heeft moeten opgeven. 'De schuilplek' is de laatste brief van een man aan zijn vrouw. En ook het claustrofobische verhaal van een onschuldig mens, door politieke omstandigheden gedoemd tot waanzin en nostalgie. EGON HOSTOVSKÝ (Hronov, Tsjechië, 1908 – Montclair, V.S., 1973) debuteerde eind jaren twintig en werd door de critici onthaald als een groot talent. In 1936 ontving hij de Tsjechoslowaakse Staatsprijs voor de Literatuur, maar drie jaar later werd zijn leven en werk voorgoed getekend door ontheemding en ballingschap: Hostovský was Joods en moest vluchten voor de nazi’s. Na de oorlog werden zijn boeken in het communistische Tsjechoslowakije verboden. Uiteindelijk vestigde de schrijver zich blijvend in de Verenigde Staten. Egon Hostovský was een bloedverwant van Stefan Zweig en bevriend met Graham Greene, die zijn werk bewonderde. Tegenwoordig geldt Hostovský als een van de meest prominente Midden-Europese schrijvers van de twintigste eeuw

KOM MET ME MEE schetst in tien verhalen het Barcelona van nu. Dit boek geeft een caleidoscopisch beeld van menselijke relaties - vooral liefdesverhoudingen - in een tijd van crisis en verwarring. De werkelijkheid is bitter en absurd, soms zelfs precair. Maar af en toe zorgt het toeval ervoor dat het leven een onvoorspelbare wending neemt, waaraan iedereen met naïeve hoop vasthoudt. En dan ontdekken we het ware gezicht van elk personage: ze ontroeren, zijn hilarisch en reageren niet per se logisch. KOM MET ME MEE werd bekroond met de Documentaprijs, de meest prestigieuze onderscheiding voor jonge Catalaanse schrijvers. Jordi Nopca is vergeleken met schrijvers als Etgar Keret en Raymond Carver. 'De bijtende humor en het talent van Europese snit van de jonge Nopca hebben de literatuur van zijn land opgeblazen en nieuw leven ingeblazen.' Enrique Vila-Matas 'Humoristisch en warm laten de verhalen van Nopca zich lezen als een kroniek van de existentiële twijfels en liefdesperikelen van de jongeren die vandaag de dag in Barcelona zien te overleven.' Jordi Puntí

Een roman over verlies, vriendschap en architectuur in een buurt van Tokio die langzamerhand gentrificeert.EEN ROMAN OVER VERLIES, VRIENDSCHAP EN ARCHITECTUUR IN EEN BUURT VAN TOKIO DIE LANGZAMERHAND GENTRIFICEERT. In Setagaya, een populaire wijk van Tokio, is het flatgebouw View Palace Saeki III bestemd voor de sloop. De meeste huurders zijn al vertrokken. Taro kwam hier na zijn scheiding terecht en is een van de weinigen die er nog wonen. Op een dag ziet Taro de jonge vrouw van de bovenverdieping, Nishi, naar het huis ernaast staren. Vanaf dat moment komen ze elkaar vaak tegen. Taro wordt aangetrokken door haar verhalen over dat hemelsblauwe huis met tuin. Hier woonden ooit een bekende regisseur en een actrice, en Nishi wist dat al sinds haar studiejaren, toen ze het huis in het vrij onbekende fotoboek 'Lentetuin' had gevonden. Ook op Taro werkt het hemelsblauwe huis al snel als een magneet. Een beeld van wat voorgoed verloren gaat, wat blijft, en wat zij beiden van de toekomst verwachten. TOMOKA SHIBASAKI(Osaka, Japan, 1973) heeft negen boektitels op haar naam, waarvan er twee zijn verfilmd. 'Asako I & II', gebaseerd op haar roman 'Nete mo samete mo', ging in 2018 in première op het filmfestival van Cannes. Tomoka Shibasaki’s werk is meermalen bekroond; voor 'Lentetuin' ('Haru no niwa') ontving ze in 2014 de Akutagawaprijs, de meest prestigieuze literaire prijs van Japan. Behalve in het Nederlands is het boek ook vertaald in het Engels, Frans, Duits, Spaans, Russisch, Chinees en Koreaans. ​The New York TimesRecensieMensen arriveren en vertrekken, gebouwen worden opgetrokken en neergehaald, huurders komen en gaan, allemaal verwikkeld in een soort dans, die onmogelijk onder woorden te brengen is, behalve zoals Shibasaki het doet.Kirkus ReviewsRecensieSfeervol, beschouwend verhaal over verlies en herinneringen in een gentrificerende wijk van Tokio.

DE ZIEL IN HET BLOED Uit het Portugees vertaald door Maartje de Kort Met een nawoord van Nanne Timmer en Marilene Nagle van der Meer Edgar Wilson werkt in een slachterij, waar hij het vee voor de slacht moet bedwelmen. Hij doet bekwaam zijn werk en bespaart de dieren veel leed – niet alleen om te voorkomen dat het vlees taai wordt, maar ook omdat hij een meelevend mens is. Op een ochtend, terwijl de baas weg is, wordt het personeel van het abattoir verrast door de mysterieuze verdwijning van een aantal koeien. Wat in eerste instantie als diefstal wordt gezien, blijkt uiteindelijk collectieve zelfmoord te zijn. De Braziliaanse schrijfster Ana Paula Maia wordt beschouwd als een erfgename van het 'brutalisme' van Rubem Fonseca. Ze hanteert een directe, rauwe stijl in de trant van Cormac McCarthy en de Noord-Amerikaanse western. In deze schokkende roman legt ze de vage grens bloot tussen dier en mens en toont ze hoe de voedselproductie van een onverzadigbare maatschappij inbreuk maakt op de natuur. ANA PAULA MAIA (Nova Iguaçu, Brazilië, 1977) is schrijfster en scenariste. Ze studeerde theater, informatica en media en speelde in een punkrockband. Ana Paula Maia heeft een divers literair oeuvre op haar naam staan, waaronder zeven romans. Vertalingen van haar boeken verschenen in Argentinië, de Verenigde Staten, Spanje, Servië, Italië, Frankrijk en Duitsland. 'De ziel in het bloed' ('De gados e homens', 2013) is de eerste titel van haar hand die in het Nederlands verschijnt. Maia’s werk is meermalen bekroond.GraziaRecensie‘Diep, intelligent en visionair.’

Magriet Vos moet vluchten. Ze is violiste en woont in een post-apocalyptisch Zuid-Afrika dat op de rand van de chaos staat. Magriet speelt geregeld voor de West-Kaapse tiran Albino X. Ze vreest dat ze haar leven niet zeker is als Albino X haar toenemende geheugenverlies ontdekt. Ze vertrekt in het geheim naar haar geboorteplaats, vijftienhonderd kilometer naar het noorden. Magriet Vos wil naar haar roots, voordat ze vergeet wie ze is. Haar leven kent ze dankzij haar dagboek en foto’s, die ze als een kostbare schat in haar vioolkist bewaart. En door de vage herinneringen die bepaalde plekken of landschappen oproepen. Wie Wonderboom leest, reist met Magriet Vos mee in een zoektocht naar haar individuele en collectieve geschiedenis en is getuige van een uniek Zuid-Afrika. Lien Botha schept een toekomstbeeld van het land aan de hand van historische gebeurtenissen – de Marikana-slachting, de apartheid, de Boerenoorlog, de VOC – en via talloze verwijzingen naar herkenbare Zuid-Afrikaanse namen: van schrijvers en schilders als Anna M. Louw en Hendrik Pierneef tot de rapper Yolandi Visser van Die Antwoord. Lien Botha (Gauteng, Zuid-Afrika, 1961) studeerde talen aan de Universiteit van Pretoria en werkte geruime tijd als persfotograaf voor Beeld. Botha is internationaal bekend als kunstenaar, fotograaf en curator. Ze heeft deelgenomen aan talloze tentoonstellingen binnen en buiten Zuid-Afrika. Haar werk is opgenomen in zowel nationale als internationale collecties. Botha levert regelmatig bijdragen over kunst en literatuur aan verschillende kranten en tijdschriften, onder andere aan Die Burger en LitNet. Wonderboom is haar debuutroman. Voor dit boek ontving ze in 2016 de Jan Rabie-Rapportprys en in 2017 de Eugène Maraisprys.

In het New York van 1946 is dokter Marek, een Tsjechische arts, op zoek naar een kamer. Hij heeft het voornemen om zijn wetenschappelijke geschrift hier af te ronden. Hij verlangt naar rust en stilte, een kamer met een bed en een bureau waaraan hij kan werken, maar steeds ontstaan er onbenullige misverstanden tussen de verhuurder en de arts - een verkeerd begrepen woord, een verkeerd begrepen gebaar - en wordt hij weer gedwongen te verkassen. Wat is het verleden van dokter Marek? Wie is de vrouw met wie hij mysterieuze telefoongesprekken voert? Met zijn onberispelijke gedrag zaait de arts ook twijfel, want hij confronteert anderen onwillekeurig met hun eigen angsten en tekortkomingen. Ze bezien dokter Marek wantrouwend als de Wandelende Jood die veroordeeld is om eeuwig rond te dwalen. Een vreemdeling in het naoorlogse New York, door Hostovský realistisch beschreven met een ironie en kilheid die soms aan De avonden van Gerard Reve doen denken. Egon Hostovský (Hronov, Tsjechië, 1908 - Montclair, V.S., 1973) debuteerde eind jaren twintig en werd door de critici onthaald als een groot talent. In 1936 ontving hij de Tsjechoslowaakse Staatsprijs voor de Literatuur, maar drie jaar later werd zijn leven en werk voorgoed getekend door ontheemding en ballingschap: Hostovský was Joods en moest vluchten voor de nazi's. Na de oorlog werden zijn boeken in het communistische Tsjechoslowakije verboden. Uiteindelijk vestigde de schrijver zich blijvend in de Verenigde Staten. Egon Hostovský was een bloedverwant van Stefan Zweig en bevriend met Graham Greene, die zijn werk bewonderde. Tegenwoordig geldt Hostovský als een van de meest prominente Midden-Europese schrijvers van de twintigste eeuw.The New York TimesRecensie'Egon Hostovský is een begenadigd schrijver die zich niet tevredenstelt met de traditionele opzet van fictie: het vertellen van een verhaal, het creëren van personages en het interpreteren van de universele problemen van het menselijk leven. Hij geeft er de voorkeur aan het materiaal te buigen en te vervormen om zijn persoonlijke ambities van allegorieën en symbolisme te realiseren.'